“Çdo gjë filloi qëkurë nisa të jetoj...“ ...sikur në një këngë timen nga të 80-at e fiju. Atëbotë, kjo këngë u emitua edhe nga RTB2, kurse daja im Naseri që shërbente ushtar në Rijekë, kur e pa, plot krenari u thoshte shokëve të tij – unë ia mësova hapat e parë në kitarë... Me katërmbëdhjetë vjetët e mia, në mbrëmjen e gjysmëmaturës (e moo, pas përfundimit të klasës së tetë të fillores), e mora kitarën, dhe Adrianën, u ngjitëm në skenë dhe kënduam “Karma Chameleon“-in e Boy George-it. Ani çka, s’kam unë faj që për Beatles-at s’më kishin treguar akoma, se lëre më për Deep Purple-at. E tash diçka shumë private: sa nuk më përbiu toka në paraqitjen time të parë para publikut: Mitrovicë, buzë Ibrit, diku kah mesi i viteve '80, unë dola me bendin e dajës Naser ta këndoj hiç më pak se - “Purple Rain“! Buahh! Paramendoni: vetëm kitarja ime që e mbaja sa për sy e faqe funksiononte, mikrofoni me membranë të grisur ma dridhte buzën, e para meje sapo u larguan nga skena “Fillimi i Fundit” me Adnanin, Muhën e Labin të cilët e patën „kallë“! Nejse, çfarë ngjau më tutje s’po u tregoj. Por nuk u dorëzova... (a ju mërzita?) Kënga ime “Stuhia“, notat e së cilës për t’i qitur në letër më ndihmoi kompozitori i mirënjohur Mehdi Menxhiqi (unë asnjëherë nuk kam qenë në shkollë të muzikës, po kjo edhe vërehet fare qartë!), pasi u pranua në Akorde... më hapi rrugë. Tomori, nga produkcioni muzikor, i mahnitur me këngën time, më premtoi lehtësime në marrjen e termineve për inçizim (e grupet muzikore prisnin me muaj për një 4-orësh...). Dhe unë nuk prita fare, i mblodha ca artistë të estradës së atëhershme muzikore dhe në atmosferë të një “Live Aid“-i kosovarë e inçizuam “Këngën e Mesnatës“. Më tepër nga ky event mund të lexoni në faqen e Tung-ut dhe Bung-ut. Jo more, po çfarë bungut, veç u mahita... Më tutje, në jetën time (muzikore) u shfaq “Edona”, realizimin e së cilës e ndihmuan Fatosi, Agroni (Karrlluci) dhe Mr.Blakaj. Pas emetimit të “Edonës“ në Paletën Muzikore (thnx Violeta R.), filluan (dhe nuk pushuan për një kohë të gjatë) cingërrimat e telefonit privat (natën e çkyqte babai, hehe). Pikërisht ky ishte lajtmotiv për këngën “Pa lidhje“, e cila ndoshta ishte pak a shumë pa lidhje, por në top listën e atëhershme qëndroi në vend të parë për më tepër se 10 javë rresht. Paaa, çfarë talenti (se jo mahi)! (u mërzitët akoma, a jo?) E më tutje? Pasuan festivale të ndryshme, koncerte, mbrëmje të maturës, çmime, fitore, padrejtësi, peshkaqenë, përbindësha, e shumë dukuri jo natyrore, dhe sidomos jo logjike, pra, të gjitha ato që e përcjellin një solist të ri e të pa përvojë por me vullnet të madh (nganjëherë). Ani, edhe ky është shou biznis! Vera e vitit 1991 më gjeti në Avrupë! Me një kitare akustike këndoja rrugëve të saj. Rezultat, miqësi të reja, përvojë, e madje dilte edhe ndonjë cent (sa për hamburger). Një kohë bëra muzikë country me një bend amerikan, e një kohë tjetër nuk këndoja fare (po nuk e keni vërejtur). (o gajret se përfundoi, gadi...) Dikur e takova Ilirin (Osmanin). Rezultat i bashkëpunimit me të ishte albumi im i parë (shpresoj, jo edhe i fundit se do të ishte humbje e madhe, hehe) - “Thirre emrin tim!“. Ky album doli në treg me pak vonesë, disa vite pas inçizimit, ngase atëbotë, “producentët” (lexo: kasetagjitë) nuk e donin seüse përmbante disa fjalë banane, më falni, banale, e që në krahasim me tekstet sot janë fjalë fare përkëdhelëse. Pastaj pasoi një fazë gjatë së cilës krijoja (kryesisht tekste, e më pak melodi) për të tjerët. Arsyeja? E thjeshtë: ata paguanin. Unë personalisht nuk kisha para të porositja këngë nga vetvehtja! Kaq! Nuk dua t’u bezdis më tutje! Vetëm edhe t’u paralajmëroj se çka u pret në faqet tjera (muzikore): në faqen këngët do të gjeni (gati të gjitha) këngët (autoriale) e realizuara, kurse te tekstet - natyrisht, disa nga tekstet më të bukura në botë (ripërdorimi pa konfirmimin tim - i ndaluar, lejohet mësuarja e tyre përmendësh!). (qe, mbaroi, a u bë kijameti?)